Αλέξανδρος Πατσουράκος

Γεγονότα κατά χρονολογική σειρά

Παρατηρήσεις

Σημειώσεις

• Ο Αλέξανδρος Αγησιλάου Πατσουράκος, εξαιρετικός σκοπευτής, πολέμησε όπως και όλοι οι συμπατριώτες του, και στην εκστρατεία στη Μικρά Ασία και στους επόμενους πολέμους. Κατά τον πόλεμο του 1912-13 προσβλήθηκε από τύφο και νοσηλεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα του θείου του Ανάργυρου Βασιλείου Πατσουράκου που τον συνάντησε στα μετόπισθεν όταν πια ο πόλεμος τελείωνε.
  
  
  ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑ-ΠΡΕΒΕΖΑ
  
  8 Μαρτίου, Παρασκευή  1913
  Σήμερα ενοικίασα μία άμαξα έναντι 25 δραχμών να την έχω μόνος μου και τούτο διότι δεν ήθελα άλλους συνεπιβάτες, διότι μαζί μου είχα πάρει τον εξάδερφό μου Γιωργάκη ο οποίος είχε έρθει από την πατρίδα και από τη Στροτζά για να υπηρετεί τον ανεψιό του Αλέξανδρο Αγησίλαου Πατσουράκο, στρατιώτη του 8ου πεζικού Συντάγματος της 4ης Μεραρχίας και ο οποίος έπαθε τυφοειδή πυρετό βαριάς μορφής και ο οποίος εισελθών στο πρώτο στάδιο της ανάρρωσης πήρε δίμηνη αναρρωτική άδεια για το χωριό του.
  Δεν ήθελαν οι στρατιωτικοί γιατροί να του δώσουν άδεια γιατί ήταν ακόμη σε όχι ευχάριστο σημείο της ασθένειάς του, αλλά επειδή εγώ ήμουν γιατρός, εγνώριζα και έναν από την επιτροπή, και επειδή είχα και τον θείο του σαν βοηθό και νοσοκόμο τρόπον τινά, που τον ήξεραν, μου τον εμπιστεύθηκαν. Αυτός μόλις και ζει, τον παίρνω γιατί αν έμενε εκεί θα πέθαινε κατά την ομολογία ενός γνωστού μου γιατρού, γιατί δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτα μια και στερούνται των πάντων. Εκαλούντο νοσοκομεία εκστρατείας μα ήταν προθάλαμοι νεκροπομπών.
  Πήρα λοιπόν μαζί μου τον ασθενούντα ανεψιό μου και τον πάντα εύχαρη Γιωργάκη, ο οποίος με τις περιποιήσεις του και τα καλαμπούρια του διευκόλυνε την κατάσταση και του ασθενούς και όλων μας, του έδινε θάρρος, τον έκανε να γελά όταν αυτός είχε πυρετό και μάλλον εξέπνεε. Φοβόμουν ότι θα πέθαινε στο δρόμο αλλά με τις ενέσεις που του έκανα και τον εύθυμο χαρακτήρα του θείου του ανακουφιζόταν.
  Κατά την πορεία μας συναντήσαμε τον αδελφό του ασθενή Ευάγγελο και τον Δημήτριο Πατσουράκο, ο οποίος σκοτώθηκε αργότερα στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων. Ο Δημήτριος μου έδωσε ένα άλογο που είχε βρει και μου είπε: «πάρτο θείε σαν λάφυρο» και το έδεσα πίσω από την άμαξα. Ο ασθενής ανακουφίστηκε βλέποντας ότι ο Ευάγγελος ζει.
  Ωραία πορεία, ωραίος δρόμος, ωραία και η Νικόπολη με τα ερείπιά της, ωραίος και ο ελαιώνας της Πρέβεζας.
  Μετά από πορεία 12 ωρών μπήκαμε στην πόλη της Πρέβεζας και πήγαμε σε ένα καλό ξενοδοχείο. Προς το βράδυ ο ασθενής εβάρυνε λόγω και της κόπωσης και καθότι δεν μπορούσα να του προσφέρω καμία θετική βοήθεια, ενήργησα και μεταφέρθηκε στο εδώ νοσοκομείο της Πριγκίπισσας Σοφίας το οποίο διευθύνει ο κ.Δοντάς, ιατρός επιμελητής του καθηγητή Νικολαϊδη της Φυσιολογίας και γνωστός μου ως σχεδόν συμφοιτητής μου, για να τον περιποιηθούν όσο θα μέναμε στην Πρέβεζα
  
  9 Μαρτίου, Σάββατο 1913
  Το απόγευμα έβγαλα εισιτήρια με το πλοίο για τον Πειραιά, για εμένα, για τον ασθενή ανεψιό μου Αλέξανδρο και για τον εξάδελφό μου Γιωργάκη και για το μικρό μου άλογο.
  
  (Από τα απομνημονεύματα του Ανάργυρου Βασιλείου Πατσουράκου, Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού στον Πόλεμο 1912-13)